سوالی از استاد رحیم پور در اردوی بصیرت مشهد دانشجویان
خصوصی سازی یا اختصاصی سازی نور چشمی ها ؟

به اشاره : مدتی پیش مجمع تشخیص مصلحت مصوبه ای را تصویب کرد راجع به خصوصی سازی برخی خدمات و دستگاه های دولتی که به نوعی تفسیر اصل 44 قانون اساسی محسوب می شد این مصوبه مخالفان و موافقین بسیاری را با خود همراه کرد بدین منظور از استاد رحیم پور ازغدی که در جمع دانشجویان دانشگاه خودمان در اردوی بصیرت مشهد بهمن ماه حضور یافته بودند این قضیه را پرسیدیم که پاسخ ایشان را می شنوید .
سوال : آیا خصوصی سازی گسترده ای که اخیرا در مجمع تشخیص مصلحت مصوب شده با قانون اساسی در تضاد نیست و به سمت گسترش بی عدالتی و شکاف طبقاتی در جامعه نمی رود ؟
پاسخ : اولا هنوز تصویب قطعی نشده است چرا که تا رهبری تایید و امضاء نکنند مصوب قانونی محسوب نمی شود ، آن مصوبه ای که در مجمع تصویب شده است بنده تمام جزئیات آن را اطلاع ندارم و لذا داوری صحیح نمی توانم انجام دهم اما این را می توانم عرض کنم که هم خصوصی سازی و هم دولتی سازی هیچکدام بطور مطلق نمی تواند مطلوب باشد ، دولتی سازی تحت تاثیر فرهنگ های سوسیالیستی و کمونیستی و خصوصی سازی تحت تفکر لیبرالیز کردن اقتصاد است و ما باید جدا از کلیشه های رایج با توجه به مبانی فکری خودمان و جامعه ما تصمیم صحیح را بگیریم دو طرف قضیه دو جور استدلال است دو جور خطر ، استدلال اول این که می گویند مدیریت های دولتی کارآمد نیستند ، خرج و دخلشان مشخص نیست و مدیریت دولتی مساوی است با رانت خواری و کار آمدی پایین ، زیر پوشش اموال عمومی توجیه می شوند ولی اگر خصوصی شوند ، آنها چون ضرر و نفعش به خودشان می رسند مجبورند مدیریت کارآمد داشته باشند نه به خاطر خدا بلکه برای سود خودشان ، از آن طرف کسانی که با خصوصی سازی افراطی مخالفند معتقدند که اولا کارآمدی مدیریت دولتی ربطی به کوچک و بزرگ بودنش ندارد که می گویند کوچک کنیم چرا مدیریت دولتی دولتی را کارآمد نمی کنید باید بررسی کنیم . ما مدیریت های غیر خصوصی در انقلاب داشته ایم بسیار کارآمد چرا اینچنین بود ؟ و ثانیا خصوصی سازی باید فرقش با اختصاصی سازی مشخص شود ، در خصوصی سازی و انتقال عمومی به بخش خصوصی معمولا نه نظارتی است نه عدالتی نه حساب و کتابی ، چه معیاری و ملاکی دارید که می گویید بخش خصوصی کارآمد ترست ؟ ما موارد زیادی داشته ایم که کارخانه ها به بخش خصوصی واگذار شده اند و کارمندانشان هم بیشتر نشده است ، برخی هم ورشکست شده اند ، با همه چیز نمی شود برخورد اقتصادی کرد ، مثلا شما ممکن است بگویید باید بیمارستان دولتی را خصوصی کرد تا کارآمد و منظم شود آیا واقعا اینطور است مثلا کارکنان بیمارستانهای خصوصی واقعا متخصص ترند ؟ بر فرض هم که باشند آیا راه حلش این است که خصوصی شود ؟ ثانیا فرض کنیم مشکل کارآمدی را با خصوصی سازی حل کنیم و اینکه شما می گویید دولت نمی تواند این همه تشکیلات و نان خور داشته باشد باید به بخش خصوصی منتقل کرد تا خرج و دخلش تنظیم شود منتهی این وسط باید دید که برخی از مسایل را اگر فقط اقتصادی ببینید خیلی مسایل دیگر را نمی توانید ببینید مثلا همین بهداشت و درمان کشور اگر خصوصی شود . طبقه فقیر از این گردونه کاملا حذف می شود ، تجربه شخصی خود من چندی پیش این بود که یک بیمارستان خصوصی نزدیک محل کار ما اجبار رفتیم برای یک عکس معمولی پا و تفسیر پزشک 18 هزار تومان از ما گرفتند به نحوی که وقتی از بیمارستان بیرون آمدم درد پا یادم رفت ! البته ما از طبقه فقیر نیستیم از قشر سرمایه دار هم نیستم متوسطیم ، اما از جامعه ما بیمارستان دولتی و بیمه اگر حذف شود معنایش این است که فقرا باید بمیرند ، استدلال های دو طرف را باید شنید و با توجه به مبانی دینی و وضعیت کشور در خصوص خصوصی سازی تصمیم گرفت .